Weinig landen die hun agrarische sector zo beschermen als India. Met enige regelmaat verschijnen er berichten dat het land met hoge importtarieven en -quota de eigen boeren probeert te beschermen en met exportquota de zelfvoorziening wil garanderen.
Zo beperkt het land de suikerexport voor het seizoen 2022/23 op 6 miljoen ton. Vorig jaar was dat 11 miljoen ton. Pas als de eigen behoeftes vervuld zijn, opent het land de deuren en mogen buitenlandse partijen komen winkelen. Iets vergelijkbaars doet het land bij de import van bepaalde producten.
In januari schrapte India de heffingsvrije import van sojaolie en in maart volgde het schrappen van de heffingsvrije import van zonnebloemolie. Onder deze laatste regeling mocht 2 miljoen ton zonnebloemolie zonder belastingen worden geïmporteerd. Het doel van die maatregelen was het beschermen van de eigen palmoliemarkt. De import van palmolie zou dan namelijk minder aantrekkelijk worden.
Om deze beschermende houding beter te begrijpen loont het wellicht om een nadere blik te werpen op de voedselproductie in India.
Achtergrond
India is een grote speler op de internationale grondstoffenmarkt. het land heeft na de VS de meeste landbouwgrond en is de grootste producent van zonnebloemzaden, sorghum, kikkererwten en de op een na grootste producent van tarwe, rijst, suikerriet, aardappelen, uien en verschillende andere producten.
Ondanks de duizelingwekkende productiecijfers uit India loopt het land ver achter op de concurrentie als het gaat om productiviteit. Hoewel de productiviteit op Indiase boerderijen de afgelopen veertig jaar tussen de 40% en 500% is gegroeid is de gewasopbrengst nog steeds maar 30% tot 60% van de gewasopbrengsten die ontwikkelde en andere ontwikkelingslanden bereiken. En ondanks dat de productiviteit op de boerderij is gegroeid gaat er in geen enkel land meer product verloren na de oogst dan in India, onder meer door slechte infrastructuur en ongeorganiseerde in- en verkoopsector.
En de meeste gewassen lijken verloren te gaan bij grote oogsten. Ieder jaar verschijnt er wel een artikel dat Indiase boeren hun oogst weggooien omdat ze er te veel van hebben. Omdat in het land nauwelijks met gegarandeerde prijzen wordt gewerkt en boeren dus zijn overgeleverd aan de prijs van de dag, is het voor boeren soms voordeliger om een deel van de oogst weg te gooien dan om te betalen voor het transport. In sommige gevallen ligt de prijs van het inzaaien, bemesten en het spuiten van pesticiden zelfs hoger dan van het eindproduct.
De producten die wel de markt bereiken lopen vaak tegen een ander probleem aan. Als er in India een recordoogst is, zijn er niet genoeg opslagruimtes en verwerkingsfaciliteiten om de producten te kunnen opslaan dan wel te kunnen verwerken in andere producten voordat ze bederven.
MSP
Slechts voor 23 producten is er sprake van een minimale prijs. Onder meer voor rijst en tarwe hanteert de Indiase regering minimumprijzen (minimum support price, MSP). Deze worden berekend met een simpele formule, namelijk 1,5 keer de productiekosten. Dit omvat zowel de kosten voor zaden, meststoffen, pesticiden, brandstof, irrigatie, werknemers en eventuele pacht en de kosten van onbetaalde arbeid. De landbouwbonden eisen dat daar ook de kapitaalgoederen, betaalde huur en rente op grond in eigendom worden opgenomen in de berekening.
Nog belangrijker is dat de MSP momenteel geen wettelijke steun kent en er ook geen wet is die de handhaving ervan voorschrijft. De regering koopt circa een derde van alle tarwe en rijst tegen MSP-prijzen, daarvan wordt de helft gekocht in Punjab en Haryana. Slechts 6% van de huishoudens verkocht in 2015 tarwe en rijst voor MSP-tarieven aan de overheid. Want hoewel er voor 23 producten een MSP wordt ingesteld, koopt de overheid maar een deel van deze producten zelf in.
Overvloedige oogsten die zorgden voor lagere prijzen van onder meer uien en aardappelen waren voor Indiase boeren begin dit jaar reden om de straat op te gaan en een gegarandeerde minimumprijzen te eisen voor hun product. Hierbij wordt er niet alleen een prijs berekend maar kunnen de boeren hun product ook voor die prijs aan de overheid of marktpartijen verkopen. Het protest was de zoveelste uiting van onvrede onder een deel van de Indiase boeren die in 2020 ook al de straat op gingen om te protesteren tegen wetten die de Indiase landbouwmarkt zouden liberaliseren. Ook destijds was het uitblijven van een gegarandeerde MSP een reden tot onvrede.
De aangekondigde wetten werden uiteindelijk door de regering ingetrokken, maar daarmee verdween niet de vraag naar een gegarandeerde MSP. Iets waar boeren al sinds 2014 op hopen. In aanloop naar de verkiezingen in 2014 beloofde de BJP, de regeringspartij van premier Modi, een gegarandeerde minimum support price te zullen invoeren. Nadat de partij aan de macht was gekomen werd in een verklaring gezegd dat de partij niet in staat was een MSP te garanderen die 50% meer was dan de productiekosten. Sindsdien lijkt de BJP bij lokale verkiezingen aan macht te verliezen, meerdere boerenleiders riepen bij die verkiezingen op om tegen de BJP te stemmen. Iets waar de BJP ongetwijfeld rekening mee zal houden in aanloop naar de landelijke verkiezingen in 2024.
